Twee meiden op de Lijnbaansgracht in Amsterdam
Inventarnummer1985.0453
TitelTwee meiden op de Lijnbaansgracht in Amsterdam
Hersteller Isaac Israëls
BeschreibungWaar de Groningse schilder Jozef Israëls de sentimentele dieptepunten in het harde leven van vissers en arme boeren vereeuwigde, verkoos zijn zoon Isaac verdorven steden als Den Haag en Amsterdam als zijn atelier. Met zijn vrienden, onder wie de componist Alexander Voormolen, keek hij vanaf het terras van het Haagse Café Riche naar de passerende dienstmeiden, pakjesbezorgsters en modinettes die met elkaar gearmd langs de terrasbezoekers huppelden. Hoe heetten de jonge meiden in die tijd? Beppie of Sjaan, Geesje en Bertha.
We zien op dit schilderij twee meiden met veel bravour passeren. Twee meiden op de Lijnbaansgracht in Amsterdam. Stevig gearmd, zodat je niks kon overkomen. Want als vrouw alleen, dat kon in die tijd niet, dat was riskant. Dan dachten de mannen dat je een tippelaarster was, een Hollandse trottine. Isaac Israëls schilderde graag meiden en vrouwen, zoals alle schilders. Bij hem liefst twee tegelijk. Voor de compositie, dat zeker, maar ook: hoe meer vrouwen hoe mooier. Twee of drie strijksters, modinettes, winkelmeisjes, een rij meisjes van de telefooncentrale, vrouwelijke klanten, paskamertaferelen.
Ongelooflijk hoeveel vrouwen er in Amsterdam rondliepen. Trendy gekleed in de nieuwste jakjes, gesteven mutsjes en schorten, of met ondeugende Parijse hoedjes op, flanerend door de Kalverstraat, kleding passend in Maison Hirsch op het Spui. Zo schilderde Isaac ook graag levendige portretten van actrices en schrijfsters, zelfs van Mata Hari ten voeten uit. En van de prostituees die in het donker van hun stegen rond de Oude Kerk onder een olie- of gaslamp de deur op een kier hielden. Ach, meneer Israëls, bent u het weer?
Tijdens de nachtelijke uren ‘omgaan in de stad’, zoals Isaac Israëls het noemde, dat deed hij graag. Dan maakte hij schetsen die hij de daaropvolgende dagen uitwerkte in snelle olieverfschilderijen. Zijn vader mocht dan de Groningse Rembrandt worden genoemd, de zoon was de schilder van de moderne tijd.
Haastig, slordig, soms flodderig, conform de dynamiek van de grote stad. Altijd raak en direct, met snelle vegen en halen. Meer suggestie dan vorm. Maar lekker fris en alles nat-in-nat. Voor de dag om was stond er alweer een nieuw schilderij op de ezel van een aantrekkelijke vrouw. Ja, Isaac was een echte vrouwenschilder, waarbij zijn vader, de grote Israëls, met afgrijzen zag hoe zijn zoon de voorname wereld van donkerbruinen, diep-roden en okers herschiep in wuft roze, lila, hemelsblauw en Indisch geel.
We zien op dit schilderij twee meiden met veel bravour passeren. Twee meiden op de Lijnbaansgracht in Amsterdam. Stevig gearmd, zodat je niks kon overkomen. Want als vrouw alleen, dat kon in die tijd niet, dat was riskant. Dan dachten de mannen dat je een tippelaarster was, een Hollandse trottine. Isaac Israëls schilderde graag meiden en vrouwen, zoals alle schilders. Bij hem liefst twee tegelijk. Voor de compositie, dat zeker, maar ook: hoe meer vrouwen hoe mooier. Twee of drie strijksters, modinettes, winkelmeisjes, een rij meisjes van de telefooncentrale, vrouwelijke klanten, paskamertaferelen.
Ongelooflijk hoeveel vrouwen er in Amsterdam rondliepen. Trendy gekleed in de nieuwste jakjes, gesteven mutsjes en schorten, of met ondeugende Parijse hoedjes op, flanerend door de Kalverstraat, kleding passend in Maison Hirsch op het Spui. Zo schilderde Isaac ook graag levendige portretten van actrices en schrijfsters, zelfs van Mata Hari ten voeten uit. En van de prostituees die in het donker van hun stegen rond de Oude Kerk onder een olie- of gaslamp de deur op een kier hielden. Ach, meneer Israëls, bent u het weer?
Tijdens de nachtelijke uren ‘omgaan in de stad’, zoals Isaac Israëls het noemde, dat deed hij graag. Dan maakte hij schetsen die hij de daaropvolgende dagen uitwerkte in snelle olieverfschilderijen. Zijn vader mocht dan de Groningse Rembrandt worden genoemd, de zoon was de schilder van de moderne tijd.
Haastig, slordig, soms flodderig, conform de dynamiek van de grote stad. Altijd raak en direct, met snelle vegen en halen. Meer suggestie dan vorm. Maar lekker fris en alles nat-in-nat. Voor de dag om was stond er alweer een nieuw schilderij op de ezel van een aantrekkelijke vrouw. Ja, Isaac was een echte vrouwenschilder, waarbij zijn vader, de grote Israëls, met afgrijzen zag hoe zijn zoon de voorname wereld van donkerbruinen, diep-roden en okers herschiep in wuft roze, lila, hemelsblauw en Indisch geel.
Datum circa 1894
Entstehungszeitraum19e eeuw
Geografisches Schlagwort, Amsterdam
Objektbezeichnungschilderijen, portretten, stadsgezichten (beeldmateriaal)
Sachgruppeschilderijen
Technikschilderen
Format
- hoogte: 101.00 cm
breedte: 78.00 cm
lijst hoogte: 124.00 cm
breedte: 103.00 cm
dikte: 9.00 cm